νόσος Alzheimer είναι μια νόσος που εξελίσσεται προοδευτικά, καταστρέφοντας τη μνήμη και άλλες σημαντικές νοητικές λειτουργίες του εγκεφάλου. Είναι η πιο κοινή αιτία της άνοιας – μια ομάδα διαταραχών του εγκεφάλου που οδηγεί σε απώλεια της πνευματικής λειτουργίας και κοινωνικών δεξιοτήτων. Στη νόσο Αλτσχάιμερ, τα εγκεφαλικά κύτταρα εκφυλίζονται και πεθαίνουν , προκαλώντας μια σταθερή μείωση στη μνήμη και διανοητική λειτουργία . Τα τωρινά φάρμακα που κυκλοφορούν, μπορούν να επιβραδύνουν την νόσο και σε συνδυασμό με στρατηγικές διαχείρισης (που θα δοθούν από τον θεραπευτή) μπορεί να υπάρξει προσωρινή βελτιώση των συμπτώματων. Στόχος της θεραπείας είναι να βοηθήσει τους ανθρώπους με νόσο Αλτσχάιμερ να μεγιστοποιήσουν τη λειτουργία και τη διατήρηση της ανεξαρτησίας τους .
Σύμφωνα με την εθνική στατιστική υπηρεσία των ΗΠΑ, το 3% των πολιτών τους, ηλικίας από 65 έως 74 ετών, πάσχουν από την νόσο Alzheimer. Το ποσοστό αυτό διπλασιάζεται για κάθε πέντε χρόνια ηλικίας για να φθάσει στο εκρηκτικό 50% για τους έχοντες ηλικία μεγαλύτερη των 85 ετών. Σήμερα νοσούν 4 εκατομμύρια Αμερικανοί πολίτες και προβλέπεται ότι το 2050, με την αύξηση του μέσου όρου ζωής, οι ασθενείς να φθάσουν τα 11.3-16 εκατομμύρια στις ΗΠΑ (Alzheimer’s Association).
Κλινική εικόνα της ν. Alzheimer
Η ν. Alzheimer είναι εκφυλιστική νόσος με προϊούσα (συνεχιζόμενη) πορεία και η έναρξη της δύσκολα προσδιορίζεται. Ένα συγχυτικό επεισόδιο του ασθενούς ή ένας πυρετός μετά από λοίμωξη, μια μετεγχειρητική κατάσταση, μια ήπια κρανιoεγκεφαλική κάκωση ή η τροποποίηση της φαρμακευτικής αγωγής είναι δυνατόν να σηματοδοτήσουν την έναρξή της.
Τα κυριότερα κλινικά συμπτώματα της νόσου είναι η έκπτωση- διαταραχή της μνήμης και οι διαταραχές και άλλων νοητικών λειτουργιών που αναπτύσσονται αργότερα όπως οι αφασίες, οι αγνωσίες, οι απραξίες, οι διαταραχές της προσοχής, της συγκέντρωσης και του προσανατολισμού στον τόπο και τον χρόνο, η έκπτωση στις λειτουργικές ικανότητες του πάσχοντος, καθώς και τα συμπεριφορικά και ψυχολογικά συμπτώματα.
Διαταραχή της μνήμης
Η διαταραχή της μνήμης συνιστά το σημαντικότερο σύμπτωμα της νόσου και εξελίσσεται προοδευτικά. Στα αρχικά στάδια της νόσου η σημασιολογική μνήμη δεν διαταράσσεται τόσο πολύ, σε αντίθεση με την λειτουργική και την επεισοδιακή μνήμη οι οποίες πάσχουν. Η παλαιά μνήμη (remote memory) διατηρείται καλύτερα από την πρόσφατη (ο νόμος του Ribot). Στη εξέλιξη της νόσου, παρατηρείται διαταραχή και της σημασιολογικής μνήμης.
